Ik vind het moederschap geweldig. Maar eerlijk? Het is ook geweldig zwaar.
Soms denk ik dat we geen retraite of groot plan nodig hebben, maar gewoon een plek om te ventileren. Want wat als al die drukke vrouwen en moeders met precies dezelfde gedachten en problemen rondlopen? Misschien voelt het dan allemaal wat lichter, als je merkt dat je er niet alleen voor staat.
Want waarom doen wij vrouwen alsof we alles onder controle hebben, terwijl we ondertussen aan het watertrappelen zijn? En waarom trekken we niet wat eerder aan de bel?
Stel je voor dat je op je werk gewoon zou kunnen zeggen: “Ik heb even een nood-dag nodig. De was is niet meer bij te benen, het huis is één grote stofvlok en ik heb mezelf al weken niet meer verzorgd: M'n wenkbrauwen moeten geëpileerd, m'n snor moet geharst worden en m'n benen nodig geschoren”
En wanneer plan je dat kappersbezoek? Wanneer föhn je je haar weer eens mooi? Wanneer zit je met een kop koffie en een boek zonder dat er iets of iemand aan je trekt? Als de kinderen naar school of opvang zijn, moet je zelf werken. En als ze thuis zijn, vragen ze al je aandacht. Waar in dat alles ben ik zelf nog?
En dan nog het slapen. Hoe blijf je lachen als je een halve nacht wakker bent geweest? Hoe speel je leuk met je kinderen of doe je je werk goed, als je hoofd bonkt en je lijf schreeuwt om rust?
En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn vriendinnen. Waar ik het zo mee getroffen heb. Voor wie ik me niet groot hoef te houden. Die me soms ’s ochtends al appen: “Mag ik al aan de wijn?” of “Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?”
Hoe fijn dat ik door zoiets kleins eraan herinnerd word dat wat ik voel niet gek is. Dat ik niet alleen ben. Dat wij moeders dit allemaal ervaren.
Het helpt dus om het hardop te zeggen. Om te delen dat het soms teveel is. Misschien halveren gedachten en problemen echt als we ze met elkaar durven uit te spreken.
Dus als je dit herkent: je bent niet alleen. Echt niet..
Reactie plaatsen
Reacties